• Уладзімір Асокін
  • Icon 01
  • Icon 01
  • Icon 01
  • 22
  • 21
  • 17
  • 23
  • 14
  • 24
  • 15
  • 19
  • 20
  • 25
  • 26
pero-2

 

Працавала бібліёграфам бібліятэкі-філіяла № 1 імя Якуба Коласа Наваполацкай ЦБС.

 


КУПАЛІНКА

У светлы воблік Купалінка

Красу роднай прыроды ўвабрала:

Сонца моц і кволасць былінкі –

І беларускі стала ідэалам.

 

У легендах, паданнях яна –

Найцудоўнейшы вобраз у свеце,

У вяках Купалінкі імя

Нам Папараць-кветкаю свеціць.

 


"ВУВУЗЕЛА"*

Жарт

 

Зусім жонка ашалела,

Што дзецца ў хаце!

За ўсё мілей ёй вувузела

На чэмпіянаце.

 

Парсючок вішчыць галодны,

Мыкае кароўка...

А ёй толькі: "Забіў Форлан!

Ды яшчэ так лоўка!"

 

Так два тыдні адсядзела –

Смяяліся суседзі:

"Няўжо твая "Вувузела"

І ў Афрыку паедзе?"

 

Калі судзілі матч не так –

На ўсю моц "дудзела".

Сам упэўніўся, бядак,

Не Вольга – "Вувузела"!

 

...А як забілі апошні гол –

Абняла так смела! ...

Блаславіў я той футбол,

Мая ж ты "Вувузела"!

 

*Вувузела – дудка, з дапамогай якой заўзятары на чэмпіянаце свету па футболе ў ЮАР бесперапынна выражалі свае эмоцыі.

 


"СВЕЧАЧКА"

Апавяданне ў дыялогах

 

– Божа ж, мой божа! Ляжыць маладзенькая... Жыць бы ды жыць! Вайна скончылася.

– Стаяла, як свечачка.

А ўсё з перапуду.

– Столькі перанеслі, столькі смерцяў, а тут... сэрца не трывае, шкада вельмі.

– І не гавары. Хай яна спрахне гэта вайна!

– А Марыля ж крыжам ляжыць, не варушыцца. Нават, калі два сыны без вестак прапалі, а трэцяга забілі – трымалася. Як каменная стала. А трымалася.

– Матка, ведама ж. Жыць было трэба. Дачушак гадаваць. Во гэтую Верачку, Соню, а Волька ж зусім малая.

Вунь вытыркаецца з-за печы і лыбіцца. Дзіця горкае, што б разумела. Гэта ж яе ратавала, перапужалася Вера. Немцы з сабакамі, а яны захінуліся ў кустах у яміну. Вера Вольку сваім целам прыкрывала. Страляніна, брэх. Каб не налёт, сабакі парвалі б. Злыя дужа.

– Што немцы, што сабакі! Лютавалі ў блакаду.

– Канец адчувалі. Яна, Вера, далікатная вельмі была і прыгожая. Ёй бы ў палацы якім жыць, а не тут, у самым пекле.

– Ляжыць як анёлак, у вясельным. Усю вайну берагла, збіраліся да шлюбу. Цяпер – хрыстова нявеста. А была ж Васева. Як кахаліся!

– Цішэй вы ! На хаўтурах...

– Ён жа на спатканне бег, каб на хвілінку ўбачыць. На яе вачах, лічы, схапілі... А потым іх ў Будзькаўшчыне, ўвесь лагер, спалілі. Колькі смурод трымаўся... Як крыху вецер узнімецца, паленым цягне.

– Яна ад гэтага прытомнасць траціла.

– А можа, каб Марыля ў партызаны адпусціла, жывымі б засталіся.

– Як жа пусціш – сыноў страціла. Баялася за яе.

– А брэх сабачы, як пачуе, дрыжыць, Вольку хавае. Адыдзе, а потым зноў ... Так і стаяла.

– Я ж і кажу "Свечачка". Няхай ёй пухам зямелька будзе!

 


ДОЎГАЧАКАНАЯ ПАДЗЕЯ

Гумарэска

 

Вонкі застольны гул з кватэры Філімончыкаў вырываўся паступова. Напачатку ў адчыненую фортку даляталі асобныя, яшчэ досыць змястўныя выразы: "З васемнаццацігоддзем цябе, Васіль Захаравіч. З паўналеццем, дарагі!".

Праз якую гадзіну вокны былі расчынены насцеж і вяселле выкацілася на вуліцу. Гулялі з размахам.

Здзіўленыя жыхары нашага ціхага завулка збянтэжана пераглядваліся. А расчырванелыя госці, з Філімончыкам у цэнтры, распявалі на ўвесь голас: "Не сядзіцца дома ў 18 год...".

Суседзі губляліся ў здагадках: з якой нагоды гулянка і прычым тут 18-годдзе? Філімончыкам разам за сотню, бадай.

Жыло гэтае сямейства ціха, непрыкметна. Пасяліліся яны ў завулку гадоў дзесяць таму назад. Жылі так: ні яны да суседзяў, ні госці да іх. Нават бабуля Нюра, спецыяліст па замочных шчылінах, нічога не магла распавесці.

Філімоніха дзень пры дні тырчала ў кіёску на вуглу, а вось дзе працаваў яе муж – ніхто не дазнаўся. Крадком праціснуўся ён па завулку з нязменным "дыпламатам" раніцою, вяртаўся дадому прыцемкамі. Але не чувалася, каб з-за гэтых затрымак жонка вярэдзіла сваю нервовую сістэму.

"Інтэлігенты", – падсумавала бабуля Нюра. Больш імі ніхто не цікавіўся.

І раптам такая гулянка ў наш цвярозы час!

Між тым Філімончык, абхапіўшы як закаханы мажнага мужчыну, даводзіў гучна: "Не сумнявайся Пятровіч, з заўтрашняга дня па паўтары-дзве нормы даваць буду. Працаваць я магу. Абставіны не дазвалялі. Во, жонка можа падцвердзіць. Хадзі сюды, любая! Скажы, колькі я табе на індывідуальных заказах наслясарыў? Вось, бачыце! Удвая больш, чым па ведамасці выходзіла. А цяпер – на вытворчасці перадавіком стану!".

Згледзеўшы суседзяў Васіль Захаравіч раскрыліў рукі: "Заходзьце, даражэнькія! Такая радасная ў мяне падзея! Столькі год чакаў, а цяпер і пажыць можна...".

– Дык, а што..., ... якая прычына? – падалі галасы суседзі.

– Маім двайнятам па 18 сёння стукнула. Аліменты больш плаціць не трэба!

І радасны Васіль Захаравіч падхапіў пад руку жонку і паклікаў гасцей і суседзяў за сабою ў хату.