 |
Пшонка Эмілія Ігнацьеўна, 1955 года нараджэння. Скончыла Мінскі інстытут культуры. З 1986 года па 2012 год працавала ў Варганскай сельскай бібліятэцы Докшыцкай РЦБС.
МАІМ ГАДАМ
Бягуць мае гады...
Пытаюся:
"Скажыце, вы куды?
Зрабіце астаноўку хоць на трошкі,
Я вас прашу.
А не, дык я падстаўлю вам падножку"
...Гады маўчаць, падножкі не баяцца.
3 маіх радкоў ім толькі пасмяяцца!
Гадоў маіх імгненні сабяру
У букет прыгожы, буду любавацца...
Натхненне прыйдзе зноў
І дапаможа жыць.
I я ў даўгу не буду заставацца.
РОДНАЙ ВЁСЦЫ І ХУТАРУ, ДЗЕ Я НАРАДЗІЛАСЯ...
Дзяцінства майго калыскай
Ты, родная вёска, была.
Радзілася я тут на хутары,
Дзе колісь чаромха цвіла.
Дзе жыта ў рост каласілася
I пах ішоў духмяны, як мед,
Дзе сэрца на волю прасілася
3 вятрамі вадзіць карагод.
Узляцець мне хацелася птушкаю
Над хатамі, пад небакрай,
Дзе сонца на промнях бы гушкала,
Шумеў дзе бярозавы гай.
Як жа многа прыгожага ў Бога!
Ручаёчак там бег праз дарогу,
Падабалася мне яго песня,
Што гучала гулліва і весела.
На пагурку "Малінаўка" – хутар
I арэшнік за ім малады,
"Узгарынай" ён зваўся калісьці,
За арэхамі беглі туды...
Успаміны цяплом ахінаюць...
Ды толькі не вернеш назад
Той лес, дзе так птушкі спяваюць,
Сцяжынку, бягучую ў сад.
Успаміны цяплом ахінаюць,
Успаміны бягуць праз гады,
Дзе мама яшчэ маладая
I тата – жывы, малады.
I хочацца маленькай дзяўчынкай
Шчасліваю быць, як тады.
I вёсачка наша не тая,
Старэе яна з года ў год,
I хата праз хату пустая,
Стаіць, абярнуўшыся, плот.
Але ты заўжды ў маім сэрцы,
Родная вёска мая,
Душою магу адагрэцца,
У дзяцінства вярнуўшыся я.
I дзякую я сваім родным,
Вяскоўцам таксама сваім,
Што падарылі жыццё мне
I радасці, што былі ў ім.
