  |
Вольга Пятроўна Алёхна нарадзілася 10 мая 1963 г. у маленькай вёсачцы Цвяр'янцы Відзаўскага сельскага савета. У 1970 г. сям'я пераехала ў в. Ашкарагі, дзе Вольга вучылася ў пачатковай школе. У 1980 г. закончыла Відзаўскую сярэднюю школу. Працавала ў Ашкарагскай бібліятэцы, завочна скончыла бібліятэчны факультэт Мінскага інстытута культуры. Пасля невялікага перапынку зноў вярнулася на работу ў Браслаўскую цэнтралізаваную сістэму. Працуе бібліятэкарам Богінскай бібліятэкі.
Вершы пачала пісаць яшчэ ў школе, але, як і многія юныя аўтары, нікому не паказвала. Пасля даволі значнага перапынку вершы прыйшлі да Вольгі Пятроўны ізноў. Цяпер хацелася падзяліцца імі з людзьмі: са сваімі блізкімі, чытачамі бібліятэкі, аднавяскоўцамі.
Сама В. П. Алёхна на пытанне, чаму яна пачала пісаць вершы, адказвае так: "Калісьці пісаў вершы мой дзядуля. Калі ён прыязджаў да нас у госці, то мы, унукі, заслухваліся яго рознымі гісторыямі і небыліцамі ў рыфмаваных радках. У мяне самой проба пяра адбылася, калі прыйшло першае каханне. Калі кахаеш, атрымліваеш асалоду ад жыцця, па-новаму глядзіш на прыгажосць навакольнага свету, хочацца яскрава выказаць свае пачуцці, даверыць іх толькі лісткам паперы.
З цягам часу мяняліся мае погляды на жыццё, але адно заставалася нязменным: адчуванне хараства роднай прыроды, захапленне прыгажосцю роднага краю з яго блакітнымі азёрамі, ціхімі рэчкамі, квітнеючымі садамі і бясконцымі лясамі. Прывабліваюць нашы маленькія вёсачкі і – галоўнае – людзі, якія тут жывуць і працуюць. Свае вершы пішу для іх, сваіх землякоў."
Ты, зайчик солнечный, весёлый,
Весенним днём пришёл в наш дом.
И я не знала, что с тобою
Придёт ко мне моя любовь.
Открылось сердце, защемило,
А я-то думала: "Довольно
Того, что раньше что-то было.
Зачем опять, чтоб было больно!"
Ты, зайчик солнечный, потеха.
Смеяться будем, так и быть.
Но как прогонишь тучу смехом,
Что хочет солнце заслонить?..
Проходит дождь, земли дыханье,
Мне зайчик снова улыбнулся.
Но приглашает на свиданье
Меня другой, –
Тот не вернулся...
1984
Милый мой, в минуты грустные
Будь со мною рядом,
Чтоб касались уст моих
Губы ненаглядного.
Чтоб всегда могли согреть они,
Даже в стужу зимнюю,
Повторяли бесконечно же
Только моё имя.
1982
Всё прошло, всё унеслось,
А любовь растаяла.
Где ты, с кем ты,
Как живёшь?
Ничего не знаю я.
И осталось лишь письмо,
Много лет хранимое.
Верю, что тебе тепло
И с другой любимою.
1985
Расскажи мне, берёзка,
Что в поле шумела,
Куда моё детство,
Как миг пролетело?
Вот здесь у дороги росли тополя,
А эта тропинка вела нас в поля,
Где мы собирали во ржи васильки
И сено сушили у самой реки.
А утром туманным, сбивая росу,
Бежали грибы собирать в том лесу.
Там рос на поляне орешник густой,
И стадо коров торопилось домой.
Расскажи мне, берёзка,
Что в поле шумела,
Куда моё детство,
Как миг пролетело?
1995
Жёлтые берёзки
Средь зелёных сосен.
Это значит снова
Наступила осень.
А за нею следом
Вновь придёт зима,
Белая, суровая,
Как и жизнь сама.
Почему же лето
Закончилось так скоро?
Были краски зелены
И теплы озёра,
Пели птицы звонко,
Всё цвело вокруг,
А теперь, прощаясь,
Летят они на юг.
Мы за клином дальним
Смотрим в небеса,
И звучат печально
Птичьи голоса.
Наклонился низко
Куст рябины красной,
И кружатся листья
В хмурый день ненастный.
1996
МАЦЯРЫНСКІ НАКАЗ
Прапускае маці сына ў дарогу
І дае з сабою белы ручнічок:
– Ты хутчэй вяртайся да свайго парога,
Адслужы шчасліва, дарагі сынок!
Тут цябе чакаюць родныя мясціны,
Мосцік над канаўкай, вішня пад вакном,
Тут цябе чакае любая дзяўчына,
Дык хутчэй вяртайся ў свой радзімы дом,
Адыходзяць хлопцы берагчы Айчыну,
І схіліў галоўку спелы каласок.
Прапускае маці ў дарогу сына:
– Ты служы шчасліва, дарагі сынок!
1998
Тут вясёлка над борам іграе,
А над полем пяюць жаўрукі.
Тут жывуць і вясну сустракаюць
Дарагія мае землякі.
Зямля нас адна назаўжды паяднала,
Узрасціла бы маці дачок і сыноў,
І мілыя вобразы роднага краю
Вярталі з далечы, дарылі любоў.
Адзіная доля, адзінае поле,
Магілы дзядоў і вяртанне буслоў.
Успаміны дзяцінства і неба раздолле
На шляху маім і маіх землякоў.
Дазволь жа, зямля, мне табе пакланіцца,
Роднаму полю і родным лясам,
Крынічнай вадою тваёй наталіцца,
І добрае слова сказаць землякам.
1999
ЗІМНІ ВЕЧАР
За акном бушуе вецер,
На двары стаіць зіма,
Мільгаціць агонь у печцы,
А ў нас ідзе гульня.
Шумна ў хаце, ды, дазвольце,
Дзетвара ёсць дзетвара.
Кажа мама: "Не свавольце,
За ўрокі вам пара".
Мы грызём азы навукі,
Штось заносім на паперу,
А пасля мы мыем рукі
І садзімся за вячэру.
А насупраць, на падлозе,
Мые лапкі шэры кот.
Брацік дрэмле ў знямозе,
Бабка ўзяла калаўрот.
Мне ўсё яшчэ не спіцца,
Завіруха не сціхае.
А ўночы будуць сніцца
Звон вясны і кветкі мая.
1998
РАЗГОВОР С СОЦИАЛЬНЫМ РАБОТНИКОМ
Обветшалая избушка
У дороги полевой.
Одинокая старушка
Доживает век здесь свой.
Дед давно в могиле,
Дети по свету, вдали,
И работать нет уж силы,
Клонит спину до земли.
Возле дома, у окошка,
Липа старая цветёт.
Смотрит бабка на дорожку:
– Кто заглянет, кто придёт?
Соцработник до обеда
Хлеб доставит ей опять.
Выпьют чаю... За беседой
Станет бабка вспоминать.
От конца и до начала,
Как работала, жила,
Как любовь свою встречала,
А потом с войны ждала.
Как детей своих растила,
Как в дорогу провела...
Бабка снова загрустила:
– Рассказала, что могла.
И слезинка покатилась
По морщинистой щеке.
Соцработник тут сказала:
– Жаль, что дети вдалеке.
Не грустите, мы поможем,
Создадим покой, уют,
Вот на следующей неделе
Вам дровишек привезут.
На душе стало теплее
От хороших, добрых слов.
Лучше дров они согреют,
Не скупитесь на любовь!
2002
ВЁСАЧКА СТАЎРОВА
Вёсачка Стаўрова –
Край маіх дзядоў.
Тут блакіт азёраў,
Шум лясных бароў.
Людзі працавітыя
У ёй здаўна жывуць,
Яны зерне сеюць
І калоссе жнуць.
Вечарам зімовым,
Сеўшы ля свячы,
Чароўныя ўзоры
Выводзілі майстры.
З тых вырабаў цудоўных
Выляталі словы.
Нараджала песні
Вёсачка Стаўрова.
Тут не забываюць
Бабак і дзядоў,
Ткуць і вышываюць
З тых былых часоў.
А тыя песні гучныя
І цяпер жывуць.
Пра зямлю-карміцельку
У вёсачцы пяюць.
Колькі такіх вёсачак
На маёй зямлі
Паўмірала ціха,
Быццам не былі.
Твае карані сохнуць,
Мой дзівосны край.
Вёсачка Стаўрова,
Ты не памірай!
Час ідзе няспынна,
Толькі шэпчуць вусны:
Каб такія вёскі
Жылі ў Беларусі!
2003
ГОД КНИГИ
Мы все романтики немного,
Стремимся в мир свой заглянуть.
Идём проторенной дорогой –
Нам книга открывает путь.
Когда-то в детстве нам её читала мама,
Учила буквам. Слоги и слова
За нею повторяли мы упрямо,
Ах, сколько было в книге волшебства!
Не сможем мы забыть букварь в картинках,
Учительницу первую свою.
Сплетались буквы, словно паутинки,
И верили мы книге – кораблю.
Сегодня слоги повторяют дети, внуки,
И так же пахнет краской новый переплёт.
Идут вперёд прогресс, науки,
А книга всё по-прежнему живёт.
Была когда-то в глиняных табличках,
И к ней тянулись люди, как магнит.
Сегодня выглядит она «отлично»,
Имеет даже электронный вид!
Библиотекари и ветераны,
Служители книжных наук,
Читатели, библиоманы,
Для вас книга – преданный друг!
Слагаемые знанья и успеха
Из года в год всё двигают прогресс,
Верно служит книга человеку,
И к книге не утрачен интерес.
Пройдя через века и поколенья
Творенье человека не умрёт,
Примите все сегодня поздравленья
В 2012 – книжный год!
